Ścieżkę Ryszarda Kapuścińskiego otwarto na Polu Mokotowskim w dniu 24 czerwca 2010 r. Inicjatorami jej powstania były Dzielnica Ochota, Biblioteka Narodowa, Instytut Dziennikarstwa UW oraz Fundacja Bęc Zmiana. Ścieżka upamiętnia Ryszarda Kapuścińskiego, polskiego poetę i fotografa, zwanego „cesarzem reportażu”, który w latach 1946-55 mieszkał tutaj w jednym z domków fińskich przy ulicy Leszowej. Tak wspominał on ten okres w eseju „Spacer poranny”: „…Tu, na rogu Wawelskiej i alei Niepodległości, postawiono w 1945 roku osiedle drewnianych, małych, jednorodzinnych domków fińskich. Tuż po wojnie przydzielono nam taki domek, ponieważ mój ojciec pracował wówczas w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym. Ten ciasny domek bez łazienki, bez centralnego ogrzewania był luksusem, był szczęściem, gdyż dotąd gnieździliśmy się (rodzina czteroosobowa) w maleńkiej kuchni, w ruinach, na terenie magazynów cementu i cegły przy ulicy Srebrnej, w pobliżu bocznicy kolejowej zwanej Syberią (stąd wywożono kiedyś ludzi na Sybir)…”.#10
Warszawa
Mokotowski latarnik - Ścieżkami Ryszarda Kapuścińskiego
Opracowanie trasyDariusz MazurekDługość trasy3,8 kmDo odwiedzenia21 PKFinansowanieTrasa sfinansowana przez jej autora
Ścieżkę Ryszarda Kapuścińskiego otwarto na Polu Mokotowskim w dniu 24 czerwca 2010 r. Inicjatorami jej powstania były Dzielnica Ochota, Biblioteka Narodowa, Instytut Dziennikarstwa UW oraz Fundacja Bęc Zmiana. Ścieżka upamiętnia Ryszarda Kapuścińskiego, polskiego poetę i fotografa, zwanego „cesarzem reportażu”, który w latach 1946-55 mieszkał tutaj w jednym z domków fińskich przy ulicy Leszowej. Tak wspominał on ten okres w eseju „Spacer poranny”: „…Tu, na rogu Wawelskiej i alei Niepodległości, postawiono w 1945 roku osiedle drewnianych, małych, jednorodzinnych domków fińskich. Tuż po wojnie przydzielono nam taki domek, ponieważ mój ojciec pracował wówczas w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym. Ten ciasny domek bez łazienki, bez centralnego ogrzewania był luksusem, był szczęściem, gdyż dotąd gnieździliśmy się (rodzina czteroosobowa) w maleńkiej kuchni, w ruinach, na terenie magazynów cementu i cegły przy ulicy Srebrnej, w pobliżu bocznicy kolejowej zwanej Syberią (stąd wywożono kiedyś ludzi na Sybir)…”.