Z Dreptusiem po Dolinie Bugu
Drohiczyn
Opracowanie trasyDariusz MazurekDługość trasy6 kmDo odwiedzenia28 PKFinansowanieTrasa sfinansowana przez jej autora
Pierwsza wzmianka o Drohiczynie w źródłach pisanych pochodzi z pierwszej poł. XI wieku, jednak osada istniała tu już około VI w. naszej ery. Za założyciela grodu uważa się Wielkiego Księcia Kijowskiego Jarosława I Mądrego, który po zwycięskiej wyprawie na Jaćwież w 1038 roku, założył tutaj swe horodyszcze, które miało panować nad podbitą ziemią i powstrzymywać Jadźwingów przed wyprawami odwetowymi na Ruś. Od tego czasu ten strategiczny, leżący na pograniczu rusko-polskim gród często przechodzi z rąk do rąk. Złotymi zgłoskami w historii Drohiczyna zapisał się rok 1253, kiedy to książę halicki Daniel Romanowicz koronował się tutaj na jedynego w historii króla Rusi. Tym samym mały i nieznany wcześniej Drohiczyn, po Gnieźnie, a przed Krakowem i Warszawą, stał się jednym z czterech miast koronacyjnych w Polsce. W XV wieku od władców Mazowsza gród kupili Jagiellonowie i to właśnie tej dynastii zawdzięcza Drohiczyn swój rozkwit. I tak, w Trokach, w dzień św. Franciszka 1498 roku Wielki Książę Litewski Aleksander Jagiellończyk nadaje prawa magdeburskie miastu po obu stronach Bugu, a nieco ponad 20 lat później, w tychże Trokach, król Zygmunt Stary, przed świętem św. Małgorzaty, powołuje do istnienia województwo podlaskie ze stolicą w Drohiczynie. W tym okresie dobrodziejami miasta zostają także, ostatni z Jagiellonów, Zygmunt August oraz Stefan Batory. Okres prosperity trwa do połowy XVII wieku, kiedy to w wyniku potopu szwedzkiego i kolejnych wojen rozpoczął się powolny upadek miasta. Dzieła upadku dopełnia wielki pożar, który 27.05.1805 r. niszczy większą część miasta. W wyniku represji po powstaniu styczniowym w 1863 r. lewobrzeżna część miasta traci prawa miejskie i z czasem zanika, a prawobrzeżna, od 1892 r. traci status miasta, zostając miasteczkiem. Taki stan trwał do 1919 r., kiedy to Drohiczyn na powrót staje się miastem. 