Radzyń Podlaski
W mieście misia
Opracowanie trasyDariusz MazurekDługość trasy4 kmDo odwiedzenia27 PKFinansowanieTrasa sfinansowana przez jej autora
Prawie do końca XIV wieku tereny, na których leży obecny Radzyń Podlaski, były narażone na ciągłe najazdy, głównie Litwinów, co nie sprzyjało stałemu osadnictwu. To zmieniło się po objęciu polskiego tronu przez Władysława Jagiełłę, który w latach 20. XV w. nadał „pustkę nad rzeką Białką” rodowi Cebulków. Rozwój osady był możliwy dzięki korzystnemu położeniu przy drodze wiodącej z Międzyrzeca do Kocka i Czemiernik oraz przy drodze z Parczewa do Łukowa. Wkrótce stanął tu drewniany kościół i erygowano parafię (1456) w Kozirynku, bo tak nazywało się wówczas to miejsce. Gwałtowny rozwój słynącego z handlu kozami ośrodka spowodował, że 9 lat później podkomorzy lubelski Grot z Ostrowa erygował miasto, które w 1468 r. otrzymało od Kazimierza Jagiellończyka przywilej lokacyjny. W 1534 r. nowym dzierżawcą został Mikołaj Mniszech – podkomorzy wielki koronny i starosta łukowski. W 2. połowie XVI w. Radzyń stał się jednym z ośrodków kalwinizmu na ziemiach polskich. Pomyślny rozwój miasta trwał do poł. XVII w. Po „potopie szwedzkim” miasto utraciło znaczną część zabudowy. Od 1741 Radzyń był własnością rodu Potockich, którzy uczynili z miasta swoją siedzibę rodową, fundując rokokowy pałac (proj. Jakub Fontana). Pod koniec XVIII w. miasto znalazło się w rękach rodziny Sapiehów i pozostawało w nich do 1831 r., kiedy to córka księżnej Anny Sapieżyny Anna z Sapiehów Czartoryska i jej mąż Adam Jerzy Czartoryski sprzedała je rodzinie Korwin-Szlubowskich. Ci ostatni władali dobrami radzyńskimi do 1944 r. W 1867 r. został utworzony, należący do guberni siedleckiej, powiat radzyński, co przyczyniło się do podniesienia rangi miejscowości i jej wzrostu ekonomicznego, podobnie zresztą jak budowa linii kolejowej z Lublina do Łukowa. 