Wrocławski Rynek tworzy, wraz z przyległymi do niego placem Solnym oraz placem wokół kościoła św. Elżbiety, historyczny układ urbanistyczny. Do Rynku prowadzi dziesięć ulic – po dwie w każdym narożniku oraz po jednej do pierzei wschodniej i północnej. Centralną część Rynku zajmuje blok śródrynkowy składający się ze Starego Ratusza, Nowego Ratusza oraz kamienic. Przed laty Stary Ratusz był siedzibą władz miejskich i sądu. Zmieniło się to dopiero w pierwszej połowie XIX wieku, kiedy to wybudowano Nowy Ratusz. To tam do dziś znajduje się gabinet prezydenta Wrocławia, a także odbywają się posiedzenia Rady Miasta. Rynek został wytyczony na płaskim, plejstoceńskim ostańcu erozyjnym, którego północną granicę wyznaczała krawędź wypłukana przez wody powodziowe Odry, a granicę południową stanowiło płytkie obniżenie będące skrótem wód powodziowych. Terasa ta znajdowała się na wysokości 117 m n.p.m. i była wyniesiona o ok. 6,5 metra ponad wody Odry. Sam Rynek był prostokątny i miał wymiary 600 x 480 stóp (obecnie ok. 650 x 540 stóp). Parcele wokół Rynku zostały podzielone na trzydzieści sześć równych kurii mieszczańskich: po dziesięć na pierzejach północnej i południowej oraz po osiem na pierzejach zachodniej i wschodniej. Każda parcela miała 60 stóp szerokości (18,78 m), a ich głębokość wynosiła 120 stóp (37,56 m) dla pierzei krótszych i 240 stóp (75 m) dla pierzei dłuższych. Do XIX wieku parcele ulegały różnym podziałom, na mniejsze połówki, ćwiartki oraz ponownie się łączyły. Ostatecznie uformowało się sześćdziesiąt posesji, z czego pięć ma obecnie podwójną numerację. Od chwili wytyczenia Rynku stanowi on centrum handlowe, kulturalne i społeczne miasta. W jego obrębie lokalizowały się nie tylko rezydencje i mieszkania patrycjuszy wrocławskich i najbardziej wpływowych przedstawicieli społeczności miejskiej, ale również było to miejsce spotkań wszystkich grup społecznych, a z czasem na rynku pojawiali się ubożsi i biedniejsi mieszkańcy zajmujący różne pomieszczenia bloku śródrynkowego.
tekst na podstawie Wikipedii
